Weekend Cudów
Szlachetnej Paczki 2023

Płatki na kolację i przyjęcie dla misiów

Pan Daniel nosząc, wraz z Wolontariuszami, paczki z samochodu do domu, był bardzo onieśmielony. Nie odzywał się. Jego dwie córeczki Daria i Maja, którymi opiekuje się sam, stały w kuchni z równą nieśmiałością. W trakcie rozpakowywania kolejnych paczek pan Daniel zaczął się uśmiechać.

Daria po odkryciu w jednej z paczek czekoladowych kulek, zapytała: „Tato możemy dziś mieć na kolację płatki?”. Gdy dziewczynka zobaczyła mnogość zabawek, podeszła do taty z powiedziała: „Tato, mogę ci coś powiedzieć? Kocham Cię” i przytuliła się do ojca. Obie siostry rozpakowywały z pomocą taty zabawki. Maja, trzymając w ręce filiżanki, powiedziała: „Zrobimy przyjęcie dla misiów” – wcześniej z tym celu wykorzystywały kubki z kuchni. Obie piszczały i klaskały w ręce, widząc domek dla lalek.

Pan Daniel powiedział: „Zaraz się rozpłaczę”. Był bardzo zaskoczony. Otrzymał bon do sklepu budowlanego, by móc przeprowadzić remont pokoju. “Bardzo dziękuję za pomoc” – powiedział – “Teraz nie usnę, bo będę planował, co kupić”. Po czym dodał: “Jesteście wspaniali. Dzięki Wam wiem, że ja i córki nie jesteśmy sami”.

Łzy na widok opłatka

Pan Mariusz jest osobą głęboko wierzącą. Mieszka w bardzo trudnych warunkach. Zakup nowych, ciepłych ubrań jest poza jego finansowym zasięgiem.

Droga do kościoła nie jest odległa, często jednak jej nie pokonywał – brakowało mu odwagi, by wejść do niego w podartym ubraniu. Wstydził się i bał, że nie będzie to stosowne.

Podczas wcześniejszych spotkań z Wolontariuszami starał się nie okazywać emocji. Podkreślał, że dobrze sobie radzi. “Może są osoby, które bardziej potrzebują pomocy niż ja” – mówił. Skromne warunki w jakich żył, mówiły za niego. Podczas wręczania paczki emocje wzięły w panu Mariuszu górę. Rozpłakał się, kiedy zobaczył, że Darczyńca podarował mu opłatek. W paczce było również mnóstwo nowych ubrań i upominek dla ukochanego kota pana Mariusza.

Suszarka do prania i kotek, który mruczy na kolanach

We wsi pod Rzeszowem mieszka Pani Edwina. Żyje skromnie i samotnie, ale w miarę swoich możliwości angażuje się w lokalną społeczność, pomaga osobom w potrzebie, nawet jeśli to jest symboliczne wsparcie. Proszenie o pomoc dla siebie było dla niej trudne. Gdy jako jedyną potrzebę wymieniła suszarkę, na której mogłaby suszyć pranie, Wolontariusze wiedzieli, że będą potrzebowali drugiego spotkania, by poczuła się w ich gronie swobodniej i zapełniła tabelkę potrzeb.

W Weekend Cudów przyszli do niej Wolontariusze z 17 paczkami. Nie wierzyła, że to wszystko dla niej. Powtarzała “ja myślałam, że to będą 3-4 pudełka, a nie aż tyle”. Każdy kąt Jej mieszkania był zajęty przez otwarte pudła i rozerwane papiery prezentowe. Poza suszarką otrzymała od Darczyńcy odkurzacz, dywan, żywność, środki czystości i radio. W czasie rozmów wspomniała, że “jeszcze chciałabym kotka, ale takiego, który będzie na kolanach ze mną spędzał wieczory”. Wolontariusz, dając jej czas na przemyślenie tej decyzji, zdecydował się osobiście zająć tym zadaniem – w niedalekiej przyszłości odwiedzi ponownie Panią Edwinę z jej nowym, mruczącym lokatorem.

Pierwszy w życiu Mikołaj

Pani Janina w swoim życiu przeżyła już wiele zim. Ale zapytana przez Wolontariuszy czy odwiedził ją kiedyś św. Mikołaj, z zamyśleniem powiedziała, że nie – nie było go nawet wtedy, gdy była dzieckiem. Po tych słowach zza Wolontariuszy wyłonił się św. Mikołaj z workiem prezentów. Widząc Jej radość, Wolontariusze wiedzieli, że nie jest to tylko radość Pani Janiny, ale też ukrytej w niej kilkuletniej Jasi, która wreszcie mogła doświadczyć tego, jak to jest dostać prezent od św. Mikołaja.

15 osób, kot, żyrafa i nowa nadzieja

Mają 13 dzieci, 8 dorosłych już się usamodzielniło, 5 najmłodszych wciąż z nimi mieszka. Przy tak licznej rodzinie każdy dzień to ciągły harmider. 5 dni przed dostarczeniem paczki w ich domu zapanowała cisza – ojciec Rodziny dowiedział się, że ma raka. W tę sytuację lęku i smutku wkroczyła Szlachetna Paczka, przynosząc otuchę.

Rodzina otrzymała paczki o wartości 15 tys. zł. Każdy produkt wyjmowany z kartonów niósł ze sobą spokój. Pozyskiwanie środków na podstawowe potrzeby nie musi już zaprzątać ich myśli. Uwaga rodziców może się skupić w pełni na leczeniu i oswajaniu nowej sytuacji. Gdy z pudełka wyjęto kurs prawa jazdy dla jednej z córek, patrzyła na niego z niedowierzaniem. Dla niej to nie tylko nowa umiejętność, ale możliwość wspierania swojej rodziny. 5-letni synek to miłośnik żyraf. Powiedział Wolontariuszce, że chciałby kiedyś pracować w ZOO. Darczyńca podarował mu ogromną żyrafę, chłopiec wykrzyknął “Dziękuję”, gdy ze szklącymi się oczami przytulał się do niej. Jednym z pudeł wyjątkowo zainteresował się kot – czteronożny członek rodziny – wyczuwając doskonale, że są w niej podarunki dla niego. Łzy wzruszenia nie wysychały, gdy do mieszkania wniesione zostały odkurzacz i zamrażarka.

Jedno spojrzenie Wolontariuszy na twarz ojca rodziny wystarczyło: malowała się na niej wdzięczność i spokój płynące z tego, że ktoś zadbał o jego najbliższych.

Dom, w którym życie nabierze barw

Pani Marta nie wie, czym są dobre warunki finansowe, nigdy ich nie doświadczyła – ani jako mała dziewczynka ani dorosła kobieta. Marzyła, że swojemu dziecku da lepszy start. Osiem lat temu urodziła jej się córeczka, Anielka. W tym szczęśliwym momencie nadeszły jednak tragiczne chwile – pani Marta dostała udar zaraz po przyjściu córki na świat. Ojciec dziecka zdecydował się zaś zniknąć z ich życia. Pierwsze miesiące życia dziecka spędziła sparaliżowana, nie mogła nawet przytulić swojej kruszynki. Córeczką zajmowali się dziadkowie. Pani Marta powoli wracała do lepszej kondycji fizycznej, jednak nigdy nie udało jej się osiągnąć pełni zdrowia po udarze. Z uwagi na swój stan nie może mieć stałej pracy, ale dorabia: w restauracji, w stołówce szpitalnej. Pani Marta z 8-letnią Anielką mieszkają w malutkim mieszkaniu komunalnym. Mierzy ono mniej niż 30 m2. Mieszkanie jest w bardzo złym stanie – mamy nie stać na remont.

Darczyńca postanowił, że ta przestrzeń stanie się DOMEM a nie tylko miejscem zamieszkania. Wolontariuszki znalazły mieszkanie zastępcze dla rodziny. Prace ruszyły. Położona została gładź, podłogi, pomalowane ściany, podpięty gaz, powstała nowa łazienka i kuchnia. Do tego nowe meble, by dobrze wykorzystać każdy kąt. Już za kilka dni rodzina wprowadzi się do nowego domu.

Ośmioletnia Anielka uwielbia rysować, jednak ma tylko jedno opakowanie kredek, niektórych kolorów w nim brakuje. Kolorów brakowało też w starym pokoiku Anielki, który nie przypominał wcale radosnych sypialni małych dziewczynek. Wolontariuszki poprosiły Anielkę, by napisała list do Mikołaja, bo mają od niego wiadomość, że przyniesie jej co tylko będzie chciała. Dziewczynka mogąc prosić o wszystko, poprosiła o zdrowie dla mamy, ryzę papieru i nowe kredki. Zdrowie mamy jest poza zasięgiem Mikołaja, ale w temacie przedmiotów i dobrych emocji Mikołaj przyniósł jej wiele, wiele więcej.

Będą z nami na Wigilii

Ten dom rodzinny od dawna nie rozbrzmiewał śmiechem. Pukanie Wolontariuszy do drzwi stało się dźwiękiem niosącym nadzieję na zmiany.

Rodzina Pani Kasi utrudzona mnożącymi się problemami związanymi z niekończącym się remontem, od dawna czekała na pozytywne wydarzenie w życiu. Paczkę każde z nich przyjęło z wielkim entuzjazmem. Pani Kasia zaczęła układać w szafkach kuchennych otrzymaną żywność. Przesypała duże opakowania ryżu i kaszy do szklanych słoików. Cieszyła się z każdego otrzymanego produktu, z dobrej kawy, z poduszki dla Janka i pięknej pościeli. Otwierając paczki planowała, którą firankę powiesi na otrzymanym od Darczyńców karniszu. Janek powiedział: “Ja to się cieszę, bo mama się cieszy i że kupimy na pewno dwie pary butów za bon na 300 zł”. Pani Kasia, widząc nowe blaszki na ciasto i babkę, powiedziała: “O jak dobrze, bo te stare już się zużyły”. Oglądając kartkę z życzeniami, zareagowała spontanicznie: “Jaka piękna kartka, a jakie cudne życzenia świąteczne.” – po czym dodała odkładając ją z szacunkiem – “Położę kartkę na stole, w ten sposób Darczyńcy będą z nami na Wigilii”.

Księżniczka i taniec radości

W Ukrainie mieli dom. Ich Dom. Nie ma po nim już śladu, został zbombardowany. Rodzice z 2 dzieci zaczęli na zgliszczach tego, co dotychczas było ich codziennością, budować życie na nowo. Tym razem w Polsce. 6-letni synek już płynnie mówi po polsku. Jego młodsza siostra przeszła jednak ogromną traumę. Podczas spotkań z Wolontariuszami nie odzywała się, uciekała lub chowała za mamą. Gdy na chwilę puściła jej nogę, zaciekawiona tym co robi brat, jej mama zdradziła Wolontariuszom, że córka chciałaby w przyszłości zostać księżniczką z bajki. Darczyńca stanął na wysokości zadania: w Paczce znalazła się piękna sukienka księżniczki, korona i magiczna różdżka.

Kiedy dziewczynka to zobaczyła, zaczęła skakać z radości, zniknęła dawna nieśmiałość, z wielkim uśmiechem tańczyła wokół Wolontariuszy jak prawdziwa księżniczka z bajki.

Wieczorem Wolontariusze odebrali telefon – to Rodzina dzwoniła, by jeszcze raz podziękować za pomoc. W tle słychać było śmiechy dzieci.

Rowerem do pracy

Na niektóre rzeczy dobrze poczekać. Trzeba na to wiele cierpliwości, której jednak nie brakuje Panu Jackowi. Pan Jacek niemal do ostatniej chwili nie wiedział, czy dostanie paczkę. Bardzo się ucieszył, gdy telefonicznie Wolontariusz poinformował go, że się udało.

Pan Jacek był zdziwiony ilością upominków i skrupulatnością, z jaką zostały opakowane. Wyjmując z kartonów produkty, od razu chciał się nimi dzielić, skromnie tłumacząc, że aż tylu mu nie potrzeba.

Emocje sięgnęły zenitu, gdy w jednym z kartonów znalazł rower. “Zaraz dostanę zawału z wrażenia” – żartował. Mężczyzna był zachwycony. Przyglądał się jednośladowi z tajemniczym uśmiechem, którego powód za chwilę wyjawił Wolontariuszom. “Rower sam na siebie zarobi” – powiedział – “Będę nim dojeżdżać do pracy. Niedawno się dowiedziałem, że zaczynam ją z początkiem stycznia”. W jego głosie słychać było dumę i nadzieję.

Ciepła herbata, kurtka i wspaniali ludzie

Pani Alina od zawsze może liczyć na swoją siostrę. Żyje bardzo skromnie, nie narzeka, wie, że są tacy, co mają gorzej. “My jakoś wspólnymi siłami sobie radzimy” – mówiła Wolontariuszom w czasie pierwszego spotkania. To “jakoś” oznaczało brak kurtki na zimę i brak ciepłych posiłków od kiedy kuchenka odmówiła posłuszeństwa.

Gdy Wolontariusze zaczęli wnosić do Pani Aliny kolejne paczki Panie, kobiety zaniemówiły z wrażenia. Kilkukrotnie podkreślały, że nie sądziły, iż znajdzie się Darczyńca, by je wesprzeć. Tego dnia radość przeplatała się ze wzruszeniem. Pani Alina przymierzyła kurtki – obydwie pasowały idealnie. Siostra zwróciła uwagę na metkę: „- Ojej, ja znam tę firmę. To bardzo porządne. Ja nie mam nic z tej firmy, ale jakie to szczęście dla Alinki”.

Pani Alina przygotowała Wolontariuszom herbatę, korzystając z nowej kuchenki, która dotarła wraz z montażem dzień wcześniej. „Od wczoraj już nauczyłam się ją obsługiwać! Jest cudowna” – powiedziała z dumą. Szczególną radość sprawiło Paniom kilka opakowań ptasiego mleczka – wywołały one wielki uśmiech na ich twarzach. Siostra Pani Aliny wraz z przyjacielem przygotowali upominki dla Darczyńców – ręcznie malowane bombki. Panie prosiły o dołączenie do nich podziękowań i uścisków.

Płakały czytając kartkę od Darczyńców. „To wspaniali ludzie” – powiedziała Pani Alina – „przywracają wiarę w człowieka”.

Ciepła zupa

Paczka do Pana Piotra przybyła w 2 etapach. Najpierw w jego domu pojawiła się lodówka i kuchenka, które zostały zamontowane przez specjalistów – Darczyńca pamiętał, by zadbać o ten ważny szczegół. Gdy następnego dnia dotarli do niego Wolontariusze z resztą paczek, Pan Piotr z dumą powiedział, że właśnie na nowej kuchence gotuje się zupa. Razem daliśmy mu ciepło domowych posiłków – normalność, której tak potrzebował.

Bezpieczna przystań

Gdy znaleźli ten dom, bardzo się cieszyli. Wydawał się idealny dla ich rozrastającej się rodziny, do której miały dołączyć dzieci z Domu Dziecka. Okazało się, że budynek był w gorszym stanie niż przewidywali i kosztował ich więcej zarówno środków, jak i emocji. Gdy przyszli do nich Wolontariusze, wśród potrzeb wymienili najpotrzebniejsze rzeczy: odzież, żywność. Przemilczane potrzeby remontowe nie umknęły jednak uwadze Wolontariuszy. Poza produktami, o które prosili, do Rodziny przyjechała też niespodzianka od Darczyńcy – materiały budowlane na dokończenie remontu.

Pierwsze prawdziwe i wesołe święta

Mężczyzna, chorujący na schizofrenię, mieszka w bardzo trudnych warunkach. A na przeżycia miesiąca ma 150 zł. Darczyńca przygotował dla Pana 20 paczek z żywnością, sprzętem RTV i AGD oraz odzieżą. Gdy Wolontariusze przekazali mikrofalówkę i lodówkę, mężczyzna był przeszczęśliwy. Zawsze mówił, że nienawidzi świąt, bo jest sam i nie ma nikogo. Tym razem powiedział: w tym roku to będą moje pierwsze, prawdziwie i wesołe święta.

Na 2 dni przed początkiem nowego życia

Gdy spodziewasz się dziecka, chciałabyś temu maluchowi dać możliwie najlepszy start. Czasem jednak to co możesz dać, to niekończąca się miłość, bo na rzeczy materialne nie starcza Ci środków. Pani Maria była w zaawansowanej ciąży, gdy Wolontariusze zapukali po raz pierwszy do jej drzwi. Gdy wrócili z paczkami od Darczyńców, wśród których był wózek, rozpłakała się z wdzięczności. Powiedziała, że wreszcie nie musi się martwić o to, co będzie. Poczuła ulgę, której nie czuła od wielu miesięcy. Za 2 dni w jej życiu pojawi się nowy człowiek, teraz może być spokojna, że niczego mu nie zabraknie.

O dzielnym chłopcu i jego tacie

Jest ich dwójka: ojciec i syn – 36 i 8 lat. Pan Marcin pomimo młodego wieku przeżył już 3 udary. Trzy lata temu to synek (mający wtedy 5 lat) uratował mu życie. Udary zostawiły piętno na ciele ojca: ma afazję, prawostronny paraliż, wypowiada pojedyncze słowa, ale z synem rozumie się jak nikt inny. To syn jest obecnie jego głosem.

Gdy rodzinę odwiedzili Wolontariusze, Pan na kartce przygotował wszystkie informacje związane z ich kosztami. Całą historię ich życia opowiedział chłopiec – łącznie z tym bolesnym fragmentem o mamie, która odeszła i nie chce mieć z nimi kontaktu. Ojciec spytany o potrzeby, nie chciał prosić o wiele. W pewnym momencie chłopiec przypomniał “tato ciekną nam rury w łazience”. Ojciec dał mu znak, że to za wiele, że nie śmie o to prosić.

W dniu wręczania Paczek poza Wolontariuszami w domu rodziny pojawił się też hydraulik, który naprawił usterkę. Wolontariusze wiedzieli, że chłopiec marzył o dronie, ze względu na duży koszt ta potrzeba nie pojawiła się na liście, jednak poinformowali o niej Darczyńcę w trakcie rozmowy. Ten wzruszony historią malca zdecydował się spełnić to marzenie. Chłopiec był wniebowzięty. Kolejnym wybuch radości u chłopca nastąpił, gdy w paczce znalazł słoik z ulubionym czekoladowym kremem. Nie trzeba było słów – wdzięczność wypisana była na całej twarzy ojca. Wolontariusze planują zaangażować się, by pomóc tej dwuosobowej rodzinie zredukować dług zaciągnięty na mieszkanie, by po latach perturbacji mogli zacząć funkcjonować w poczuciu spokoju i bezpieczeństwa.

Promyk słońca w środku zimy

Życie tej rodziny toczy się od zimy do zimy. Żyją w tak złych warunkach, że przetrwanie tej pory roku staje się dla nich realnym wyzwaniem. Wolontariusze nie mogli przejść wobec tego obojętnie. Zakasali rękawy i praktycznie wyremontowali ich dom. Nie byli w tym sami, w malowaniu ścian pomagały również panie z ośrodka pomocy społecznej. Darczyńca kupił nowy piec gazowy, dający tak potrzebne ciepło. Pozostałe prezenty zajęły aż 41 paczek. Rodzina ze wzruszeniem zareagowała na przejaw tak dużej dobroci.

Życiowe przemeblowanie

Pani Zofia ma świadomość swoich ograniczeń. Wiek i choroby od dawna wpływają na jej sprawność. Gdy przyszli do niej Wolontariusze z wieloma paczkami i nowymi meblami, radość szybko zastąpiła troska o to, jak sobie z tym wszystkim poradzi. Długo jednak nie musiała nad tym rozmyślać. Wolontariusze szybko zabrali się za przemeblowywanie wg jej potrzeb. Wynieśli stary, niewygodny tapczan, który nie służył jej kręgosłupowi, sfatygowane meble zastąpili nowymi. Pomogli w rozpakowaniu paczek, a na koniec odkurzyli, by Pani Zofia mogła usiąść w odmienionym, czystym wnętrzu. Pani Zofia ze łzami w oczach uściskała każdą z osób, by o niej nie zapomnieli podarowała im świąteczną wiązankę jako podziękowanie. Ona o nich nie zapomni na pewno.

Godność i gofry

W domu Pani Heleny nie było łazienki. “Może nie jest u nas bogato, ale to nic, oby zdrowie było” – mówiła. Jej mąż po latach ciężkiej pracy przeszedł na emeryturę. Życie nie dało mu jednak zbyt długo nacieszyć się spokojem. Dowiedział się, że ma nowotwór płuc w zaawansowanym stadium. Dla rodziny nadszedł okres dużych trosk i niepokoju. Wolontariusze Paczki wnieśli w ich życie otuchę płynącą z poczucia ludzkiej dobroci. Wartość Paczki przekroczyła 10000 zł. Znalazły się w niej materiały potrzebne do budowy i wyposażenia łazienki. Pani Helena podziękowała Wolontariuszom tak, jak wiele mam dziękuje swoim dzieciom: piekąc gofry i parząc herbatę. Rodzina ma świadomość, że Paczka nie oddali od nich choroby, ale ułatwi im godne życie i wprowadzi w ten ciężki czas odrobinę radości.

Więcej niż chcieli

Piotruś otwierając Paczkę: „Mam w końcu Ninjago!!!”. Mama pyta: „Takie jak chciałeś?”. Piotruś: „Lepsze niż chciałem!!”. Pani Joanna ma 2 dzieci. Jej wielkim marzeniem było zrobienie prawa jazdy, ale w rozmowie z Wolontariuszami poprosiła o rower. Od Darczyńcy otrzymała rower i… kurs na prawo jazdy. Nie tylko Piotruś dostał więc więcej niż chciał. Wzruszenie Pani Joanny było tak duże, że Wolontariusze musieli podać jej szklankę wody.

Kuchenka gazowa – największe marzenie

Podczas Weekendu Cudów spełniło się największe marzenie rodziny – w mieszkaniu pojawiła się kuchenka gazowa! A widząc tak dużą ilość żywności, pani Iwona nie kryła wzruszenia. „Będzie mi łatwiej przygotować święta dla córek, o jakich zawsze marzyły” – powiedziała. Mama i dwie córki mieszkają w wynajętej kawalerce o pow. 28 m2. Kobieta choruje na nowotwór i niedokrwistość kończyn. Wizyta Wolontariuszy dała rodzinie nadzieję na lepsze jutro.

Przy każdym rozpakowanym pudełku towarzyszył rodzinie uśmiech oraz łzy szczęścia. Dzieci nie wiedziały już czym się cieszyć, bo ich szczęście nie miało granic. Ola była zachwycona nową kurtką ze spodniami, w jej ulubionym różowym kolorze. Iza podskakiwała z radości, kiedy rozpakowała ciepłą kurtkę wraz z czapką. W pokoju było czuć niezwykłą atmosferę. Jedna z córek ze łzami w oczach schowała się w ramionach mamy.

„Ciepła woda w kranie – to luksus”

Wolontariusze pomogli panu Grzegorzowi otwierać prezenty. Każda kolejna otwierana paczka wywoływała ogromne wzruszenie: tyle jedzenia, tyle zapasów chemii, piękne koce, pościel, ręczniki. Niedowierzał, że to wszystko dla niego i bardzo dziękował za wszystko.

Wielką radość sprawił mu podgrzewacz do wody. „Będzie ciepła woda w kranie, to luksus” – powiedział z entuzjazmem. Pan Grzegorz mieszka sam. Ma orzeczenie o niepełnosprawności i utrzymuje się z renty 640 zł.

Czajnik – wywołał okrzyk radości

Pani Krystyna ze wzruszeniem otworzyła drzwi. Widząc wolontariuszy, aż zaniemówiła. Wszystkie pięknie zapakowane prezenty spowodowały, że w jej oczach pojawiły się łzy. Kolejno rozpakowywane paczki powodowały z kolei coraz śmielszy uśmiech na jej twarzy.

Widok czajnika – wywołał delikatny okrzyk radości. A sweter spodobał się tak bardzo, że kobieta od razu go przymierzała. Pani Krystyna była bardzo szczęśliwa i dziękowała Wolontariuszom i Darczyńcom za pomoc. Kobieta po ukończeniu studiów farmaceutycznych, podjęła pracę w aptece. Po roku zachorowała i musiała przejść na rentę. Obecnie jest na emeryturze. Dużą pomoc w codziennym życiu otrzymuje od sąsiadów.

Na turnus rehabilitacyjny

Wolontariusze rozpakowywali paczki razem z panem Stanisławem. Mężczyzna z powodu stanu zdrowia, nie potrafił sobie z nimi poradzić. Każdą rzecz oglądali wspólnie, gawędząc i śmiejąc się.

Senior bardzo ucieszył się z przekazanych paczek. Posiadanie golarki elektrycznej, to było jego marzenie. Słodycze sprawiły mu wiele radości. A bojler i węgiel wprawiły go w niedowierzanie. A jak zobaczył ubrania, skomentował ten widok z euforią: „Na ćwiczenia będę miał dresy, a na wieczory sweter”. Mężczyzna już planuje turnus rehabilitacyjny, na który będzie mógł się wybrać w najbliższym czasie.

Pan Stanisław jest osobą o znacznym stopniu niesprawności po udarze i złamaniu kości udowej. Od 4 lat porusza się na wózku w przestrzeni mieszkania, bez możliwości wyjazdu na zewnątrz.

„O Matko to naprawdę się dzieję, ja chyba śnię”

„O matko, to naprawdę się dzieje. Ja chyba śnię” – taka była pierwsza reakcja pani Katarzyny na widok Wolontariuszy z paczkami. Po czym szybko zawołała synów do pokoju. Po wniesieniu pierwszych paczek kobieta była bardzo wzruszona ich liczbą, nie spodziewała się aż tylu.

Po dostarczeniu pralki – jej emocje sięgnęły zenitu i popłynęły łzy. W oku jej synka pojawił się błysk, gdy zobaczył wymarzone białe buty na zimę. A drugi syn zastygł w oszołomieniu, gdy dostał głośnik.

Na sam koniec rodzina wyściskała Wolontariuszy i strażaków, którzy pomagali wnosić paczki, a także złożyła życzenia świąteczne. „To było pięknie spotkanie i zapadnie długo w pamięci” – wspominają Wolontariusze.

„Nie sądziłam, że spotka mnie jeszcze coś tak dobrego” – powiedziała kobieta, która wraz z synami doświadczyła przemocy domowej i musiała wyprowadzić się ze swojego domu.

Ciepłe obiady

Pani Eugenia i Bolesław byli zszokowani liczbą paczek, które wnosili Wolontariusze. Na widok zmywarki seniorka zalała się łzami. Natomiast pan Bolesław usiadł i złapał się za głowę, nie mogąc wypowiedzieć ani jednego słowa.

Kiedy rozpakowali mikrofalówkę, kobieta zwróciła się do męża: „Zobacz kochanie, będziemy mogli odgrzewać obiadki”. Na widok ilości produktów spożywczych i chemicznych padły słowa „Czy my na to zasłużyliśmy?”.

Gdy pani Eugenia zobaczyła rower – przyozdobiony przez dzieci Darczyńców – emocje udzieliły się wszystkim, również Wolontariuszom. Z jednej paczki wyjęto gwiazdkę wykonaną przez córkę darczyńców, która znalazła już swoje stałe miejsce na ścianie nad stołem.

Pan Teodor i jego piesek

Pan Teodor ze swoim pieskiem otwierał każdy karton z coraz większym entuzjazmem. Po każdym zatrzymywał się na chwilę i bardzo dziękował, próbując równocześnie dzwonić do przyjaciół.

Szczególną radość sprawiły mu buty typu korki. A gdy zobaczył sprzęty AGD, nie mógł uwierzyć. Kartkę z życzeniami świątecznymi od Darczyńcy obejmował jak najlepszego przyjaciela, tak samo Wolontariuszy.

Wzruszająca jest jego więź z pieskiem. Opowiadał mu o swoich prezentach i o darczyńcach. Z zaniepokojeniem zapytał, czy i jak może się odwdzięczyć za tak wielkie szczęście, jakie otrzymał od jego ukochanych Darczyńców. Na koniec spotkania dodał „Teraz tylko ubrać choinkę, bo święta już mam”.

Pan Teodor od urodzenia zmaga się z chorobą kręgosłupa, która znacznie wpływa na jego życie. Pomimo przeciwności zdobył zawód kucharza. Niestety zdrowie nie pozwala mu na podjęcie jakiejkolwiek pracy.

Paczka to dobry znak na przyszłość

„Tegoroczny prezent, jakim jest Szlachetna Paczka, jest dla mnie znakiem, aby się nie poddawać, gdyż dobro jest na tym świecie. Wierzę, że od teraz dobro obróci się w stronę mojej rodziny, by przyświecać na najbliższy rok” – powiedziała pani Izabela pod koniec Weekendu Cudów.

Rodzina od rana czekała na Wolontariuszy. Dzieci zaglądały przez okna, czekając na ich przyjazd. Gdy już przyjechali, zostali poczęstowani aromatyczną kawą oraz słodkościami. Rodzina zaskoczona była liczbą pięknie zapakowanych paczek. Gdy dzieci zaczęły rozpakowywanie prezentów, nie mogły nacieszyć się ich zawartością. Przeglądali wszystkie ubrania, przymierzali buty. Syn rozdzielał dla wszystkich prezenty i miał z tego ogromną radość.

Gdy Igor dostał rower – chłopiec piszczał z radości, od razu snuł plan na wycieczkę.

„Spędzenie tych chwil z rodziną, było dla nas wspaniałym doświadczeniem. Serca rodziny napełnione zostały radością, wdzięcznością oraz spokojem” – wspominają Wolontariusze.

Niedzielny spacer

– Jutro możemy pójść na niedzielny spacer bez obawy, że komuś będzie zimno w stopy – powiedziała rodzina na widok 4 par butów, które od razu przymierzyli.

Ojciec rodziny przymierzył też ubrania, które pasowały idealnie. „Jakby ktoś mnie wcześniej mierzył” – przyznał z radością.

Miś dla córki przeszedł chyba wszelkie oczekiwania dziewczynki. A gdy chłopiec odszukał swoje wymarzone klocki Lego, uśmiech nie znikał z jego twarzy. Ich mama przymierzając kurtkę, bardzo się wzruszyła.

Jednak kulminacyjnym momentem było otwarcie i przeczytanie listu od Darczyńcy. Pan Wiesław czytając list, miał łzy w oczach, podobnie jak Pani Jadwiga. List wywołał emocje, które ciężko opisać. Mężczyzna robił pauzy w czytaniu spowodowane wzruszeniem.

Pan Wiesław powiedział: „Pierwszy raz od bardzo długiego czasu czuję się szczęśliwy” i szczerze się uśmiechnął. Rodzina prosiła Wolontariuszy o przekazanie podziękowań Darczyńcy: „To nadzieja na to, że będzie tylko lepiej. Spowodowaliście Państwo, że dziś wiemy, że nasza przyszłość będzie lepsza”.

Los na loterii i nauka jazdy

Kiedy Wolontariusze otworzyli drzwi, od razu powitały ich dzieci pełne ekscytacji. Było widać, że nie mogły się na nich doczekać. Chłopcy od razu wzięli się do roboty, starając się odkryć skarby schowane w paczkach.

Kiedy dzieci natknęły się w jednym z kartonów na zestaw samochodzików – ich radość była tak duża, jakby wygrały na loterii. Z błyskiem w oczach natychmiast zaczęli korzystać z nowych zabawek, kreując swoje własne historie i fantastyczne światy.

Dla mamy chłopców kluczowym podarunkiem okazał się kupon na kurs prawa jazdy. „To nie tylko szansa na naukę jazdy samochodem, ale także klucz do niezależności. Dzięki niemu będę w stanie otworzyć nowy rozdział w życiu całej rodziny” – powiedziała.

Pani Luiza samotnie wychowuje trzech synów. Narodziny najmłodszego syna z niepełnosprawnością wpłynęły na zmiany w życiu rodziny. Ojciec chłopców nie sprostał takiemu wyzwaniu i odszedł.

Konik – rodzinna pamiątka darczyńcy i popcorn

„To jeden z najbardziej poruszających momentów w moim życiu” – powiedziała pani Gabriela otoczona przez swoje dzieci.

Rozpakowywanie prezentów przypominało odkrywanie ukrytych skarbów. Najbardziej magicznym momentem okazał się jednak uśmiech Weroniki, gdy zobaczyła wymarzonego pluszowego konia. Opowieść o pochodzeniu konika – przekazywanego z pokolenia na pokolenie w rodzinie Darczyńcy – uczyniła go dla niej unikatowym. Dziewczynka z dumą ogłosiła: „Mam najpiękniejszego konika”.

Jej mama z uśmiechem zauważyła bon na wykonanie okularów, co było dowodem na to, że ktoś naprawdę troszczy się o jej potrzeby. Druga córka z radością przymierzała elegancką, czarną kurtkę. Jan z fascynacją bawił się zabawkami.

Ale prawdziwym szczytem szczęścia okazała się mikrofalówka. Rodzina postanowiła wykorzystać ją podczas najbliższego wieczoru filmowego, sprawdzając, jak pyszny może być z niej popcorn.

Pani Gabriela samodzielnie wychowuje dzieci. Wcześniej pomagała jej w tym mama, która zmarła, co znacząco wpłynęło na pogorszenie się ich sytuacji i warunków życia.