Black Weeks

Wszystko jedno

Nie je ciepłych posiłków (siostra przywozi mu jedzenie raz w tygodniu), nie ma łazienki, toalety ani ogrzewania (chociaż przez lata był palaczem w szkole – ironia losu), nie może podjąć pracy (choruje na cukrzycę), nie korzysta z opieki medycznej (nie ma jak dotrzeć do lekarza), nie ma nawet łóżka z prawdziwego zdarzenia (tapczan się zapada, jest w okropnym stanie). Pan Antoni ma dopiero 63 lata, ale nie spodziewa się, że czeka go w życiu jeszcze cokolwiek dobrego. Nie dba o siebie i jest nieszczęśliwy (czy trzeba wyjaśniać?). Kiedyś uwielbiał majsterkować, ale narzędzia, które miał, zgubiły się albo zepsuły. Mężczyzna krząta się więc wokół domu, ale nie ma w tym żadnego celu. Stracił nadzieję. Co będzie zimą? Jest mu już wszystko jedno.

Wszystko w porządku

Jeszcze kilka lat temu była aktywną starszą panią, prowadziła gabinet fizjoterapii, podróżowała, pomagała w szkole specjalnej, gdzie kiedyś była wuefistką, i opiekowała się dorosłym niepełnosprawnym synem (mózgowe porażenie dziecięce). Dziś nadal ma ten sam błysk w oku, wciąż maluje sobie paznokcie, uwielbia dzwonić do znajomych, by poplotkować, i stara się zajmować synem, tyle tylko że szybciej się męczy. Dużo szybciej. Czasem nie jest w stanie podnieść się z łóżka. Przez cały dzień. Albo kilka. Po zdiagnozowaniu u niej przewlekłej obturacyjnej choroby płuc musiała stopniowo zrezygnować z kolejnych aktywności i zacząć korzystać z pomocy respiratora. Przyjmowane w dużych ilościach leki wywołały u niej ponadto cukrzycę posterydową, niewydolność krążeniowo-oddechową oraz przyczyniły się do pogorszenia słuchu i wzroku. Doszedł do tego też parkinsonizm. Ponieważ nigdy nie miała w zwyczaju narzekać, przyznaje, że czasem udaje przed innymi, że wszystko u niej w porządku. Prawdę mówiąc, trochę się też wstydzi. Nie przypuszczała, że kiedykolwiek wpadnie w kłopoty materialne, ale wydając na leczenie ponad 2500 zł miesięcznie, trudno zapanować nad domowym budżetem. Nawet jeśli zawsze wydawał się taki bezpieczny.

Marzenia ojca

Pan Andrzej samotnie wychowuje trzech synów: ośmio-, jedenasto i trzynastolatka. W krótkim odstępie czasu na raka zmarły jego żona i matka. Został sam. Najstarszy chłopak cierpi na wrodzoną wadę serca, niewykluczone, że jedynym trwałym ratunkiem będzie dla niego przeszczep. – Mam się załamać? – pyta mężczyzna. – Przecież nie mogę. Każdy dzień jest podobny: szykowanie śniadania, praca w gospodarstwie, gotowanie, sprzątanie, pranie, wspólne remontowanie czegoś w domu albo w obejściu, wieczorny relaks przy telewizji, jak są jeszcze siły. Czasem nie ma, czasem są atrakcje: kolejna wizyta w szpitalu, umawianie lekarzy, dzwonienie. Marzenia? – No pewnie, że mamy! – odpowiada bez zastanowienia ojciec. – Słuchawki bezprzewodowe, zegarek, zestaw kluczy. I żeby Maciek nie musiał przechodzić tego przeszczepu.

To niemożliwe

Aktywna, energiczna, z mnóstwem pomysłów, jak coś naprawić lub zrobić lepiej. Taka była na co dzień i taką ją wszyscy zapamiętali – zszokowani i przerażeni tym, co się stało. Jak to możliwe? Ona? Ta, która właśnie zaczęła remont? A dzieci? Pani Małgorzata od lat cierpiała na depresję wysokofunkcjonującą. Na zewnątrz uśmiechnięta, w środku z każdym miesiącem coraz bardziej pusta. W końcu doszła do ściany. Popełniła samobójstwo. Jej mąż, pan Łukasz, został sam: z bólem, poczuciem straty, comiesięczną ratą kredytu, rozgrzebanym remontem, pensją, która zawsze była niższa niż dochody żony, i trojgiem dzieci. Z ich pytaniami – wypowiadanymi na głos i zawieszonymi w milczeniu. Czy mogłeś coś zrobić? Dlaczego nas zostawiła? Czy to nasza wina?